दीपस्तंभ होउनी उभीच वादळात मी..
सोडुनी जगास, जाहले तुझी क्षणांत मी
सावली तुला दिली नि राहिले उन्हांत मी
पाहिजे तसे तुला जगावयास देउनी
नेहमीच राहिले तुझ्याच बंधनात मी
झेलले तुझ्यासवेत चढ-उतार पण तरी
पायरी बनून राहिलेय जीवनात मी
तेवता प्रकाश तू! नि हे जगास माहिती
जीव जाळुनी तळात पोळतेय, वात मी
वेचले पुन्हा पुन्हा जुनेच क्षण जगावया
शोधते जुनाच गंध वाळल्या फ़ुलात मी
दावण्या दिशा तुझ्या शिडास जीवनात या
दीपस्तंभ होउनी उभीच वादळात मी
शिंपले सडे किती तुझीच बाग फ़ुलविण्या
समजले मला न, वाळलेय त्या भरांत मी
- प्राजु
0 प्रतिसाद:
टिप्पणी पोस्ट करा