पंख मोकळे नभात पसरुदे मला जरा..
एकदाच जन्म मिळतो, घेउ दे मला जरा
पंख मोकळे नभात पसरुदे मला जरा
गर्भ राहिला म्हणून, माय-बाप हर्षिले
वाटले जसे अकाश बोट एक राहिले
मास हे नऊ असे बहरु दे मला जरा
पंख मोकळे नभात पसरुदे मला जरा
जन्मण्याअधीच मी, 'गुन्हा'च जाहले कशी
माय! सावली तुझीच, वाढते तुझ्या कुशी
अंतरी तुझ्या निवांत, पाहते चराचरा
पंख मोकळे नभात पसरुदे मला जरा
"मी न भार!' सांगतेय, मांडते अकांत मी
'स्त्रीच जाहले म्हणून, का तुम्हा नकोय मी??
मी तुझाच श्वास माय, दे तुझाच आसरा
पंख मोकळे नभात पसरुदे मला जरा
मी नसेन तर जगात पाळणा हलेल का?
माय अन बहीण.. कोण या जगी उरेल का?
या इथे असेल फ़क्त हा पुरूष भिरभिरा
पंख मोकळे नभात पसरुदे मला जरा
तोल ना ढळो कधी, निसर्ग हेच मागतो
स्त्री विना उरेल पोकळी, असेच सांगतो
येउद्या जगांत स्त्रीस, हीच वेळ सावरा!!
पंख मोकळे नभात पसरुदे मला जरा
- प्राजु
0 प्रतिसाद:
टिप्पणी पोस्ट करा