माझी कविता

मध्यरात्री अचानक जाग आली...
तर आरशात स्वत:ला न्याहाळत असलेली ती!
गोड गोजिरी... नाजूक... लडिवाळ!
रेशमाचे बोल...... मोत्यांची लड उलगडावी तसे हसू
मी कौतुकाने पहात असतानाच
माझ्याकडे वळली...
"काय, विचार काय आहे आज?"
डोळ्यांनीच तिला विचारलं मी!
तशी हसू लागली ....
गालातल्या गालात...
गोड...
खूप गोड..
अगदी खळखळून...
जोरजोरात.......
मग...
उपहासाने...
विकृत...
बिभत्सपणे...
अचानक ओढणी फेकून देऊन..
अंगावरचे कपडे अर्धवट फाडून..
कमनिय शरीर उघडे टाकत म्हणाली...
"काय? दिसत्येय किनई मी शिला, मुन्नी सारखी?"
मी पटकन् उठून तिचे कपडे नीट करू लागले
तशी बेभान उत्तान झालेली ती..
सैरावैरा धावत सुटली...बेबंदपणे...
मी हताश.. काय झालं हिला??
अशी का वागतेय ही?
तशी माझ्या समोर आली
म्हणाली... "मी तरूण झालेय..
तुझ्या अलंकार रुपकांत का अडकवतेस?
मी नुसता पदर ढाळला तर वेडी होतात लोकं!
माझ्या नाजूक बांध्याला बघत नाचत राहतात..
कशाला हवीत वृत्तं, रूपकं आणि अलंकार?
कशाला हवाय हळुवारपणा?
थेट मामला... हा असा! "
म्हणत तिने पाठ उघडी केली
तिच्या नाजूक पाठीवर उठलेले...
बिभत्स सूरांचे चावे....
आसक्त शब्दांचे ओरखडे ..
आणि त्यातून भळभळणारे रक्त...
"हेच हवंय पब्लिकला!" कशीनुशी हसली...
मी तिला जवळ घेतलं तशी
हात झटकून पुन्हा विकृत हसत
निघून गेली ती आलीच नाही अजून..
.
.
तुम्ही पाहिलीत का हो माझी कविता?
कुठल्या आयटम सॅांग मध्ये
कुठल्या डान्सबार मध्ये दिसलीच..
तर तिला सांगा
आजही तिच्यासाठी माझे शब्द, कल्पना, अलंकार
मी जपून ठेवलेत!

येईल ना ती?

- प्राजू