हे घाव प्राक्तनाचे..

या गर्द नील नयनी, दाटून मेघ जमले
का मोर पापण्यांचे मिटवून पंख बसले..?

चाहूल ही वसंती , कोकीळ ना कुठेही
रंगीत फ़ूल वेडे, गंधावरीच रुसले

मेंदी न रंगली ही, हे श्रावणास सांगा
पानेच वेचताना, काटे उगाच डसले..

शोधून सापडेना, मजला कुठे निवारा
अन वादळास मी ही, झोका म्हणून फसले

निर्माल्य जीवनाचे का ठेउ मी जपूनी
वठल्या मनांस माझ्या मी आज हेच पुसले

मज सांगतात सारे, विश्वास ठेव 'त्या'वर
त्यांना कसे न समजे, 'त्या'चेच दैव रूसले?

चुरगाळल्या मनावर, हे घाव प्राक्तनाचे
आरक्त भाव सारे, शब्दांमधून झरले

- प्राजु