"मी की पंडितजींची बंदिश??"

"मी की पंडितजींची बंदिश??"
रागाने विचारलंच मी.
म्हणाला, "डोळे मिटून आपोआप लागणारा सा..
अरोहात स्वर चढवत...
स्वरसमुहांची एक एक 
निरगाठ उकलत..
पुन्हा अवरोहात तेच स्वर टिपत ..
एका ठेक्यासह मुखडा उचलून ...
खर्जापासून तार सप्तकापर्यंत
मनसोक्त विहरत...
मध्येच वळणावरती आलाप घेऊन..
समेवर येऊन पुन्हा स्वतः ला झोकून देत
आणि स्वरांना झोके देत
अगदी सहज अंत-याला हात घालत.... अनाकलनीय उलथापालथी घडवत ....
ताना छेडत पुन्हा पुन्हा मुखड्यावर येत...
अखेरची तिहाई आणि....
एका मैफिलीचं पूर्णत्व... अपूर्णत्वाच्या सुस्काऱ्यामधून अनुभवण्याचं
निखळ समाधान!
माझं , त्या बंदिशीचं आणि
त्या माहोलाचं सुद्धा!"

एवढं सांगूनही
.गोंधळलेल्या माझ्या डोळ्यांत....
अजिबात न डोकावत म्हणाला...
.
.
.
"तू आणि बंदिश ... फरक कुठेय??"

- प्राजू