प्राजु

वाघीण ..

मातीवरती लहरत होती गहू शाळवाची कणसे
वारा फुंकर घाली आणिक खेळ जरा त्यांचा बिनसे
चालत होती गोंजारत ती कणसांना अलवारपणे
स्पर्शामधुनी फुलवत होती चैतन्याचे नव गाणे

पान्हा पाझरला अन् उठली कळ मायेची त्या हृदयी
व्याकुळ होउन धावत सुटली वेडी रखरखत्या समयी
तिथे दिसेना जीव तिचा त्या हलत्या झुलत्या झोळीतं
खसखस येई कानी कुठुनी सरसरणा-या जाळीतं

कापत जाई निरवतेस आक्रोश कसा इवला इवला
काळीज होइ पाणी पाणी सृष्टीचा श्वासच थमला
क्षणभर केवळ .. भय सरसरले हृदयाचा ठोका चुकला
जागी झाली रणरागिणी अन् धैर्याला पान्हा फुटला

घेउन खुरपे धावत सुटली सळसळत्या झुडपा पाठी
चवताळुन ती चालुन गेली आपल्या तान्हुल्यासाठी
सुरू जाहली तिथे लढाई नरभक्षक त्या वाघाशी
वाघिण होती तिच्यामध्ये जी झगडत होती जिवानिशी

वार किती अन् घाव किती ही मोजदाद होती कोठे
अंगावरती नख दातांचे ओरखडे उमटत होते
घाव लागला वर्मी त्याच्या क्षणात धडपडही शमली
ममतेची घनघोर लढाई प्राणपणाने ती लढली

उचलुन घेता जिवास इवल्या भाव अनावर होताना
घेत मुके आवेगाने त्याला छातीशी धरताना
चंद्र नदी वारा धरतीही क्षणैक पण थबकुन गेली
रक्त सांडले आईचे त्या हिरवाई पावन झाली

- प्राजू